sábado, 4 de octubre de 2008

2º FESTIVAL DE MÚSICA POP Y ROCK DE LOS 60 EN VALENCIA



SEGUNDO ENCUENTRO DE ROCKEROS DE LOS 60




Los grupos valencianos más importantes de los años 60 se dieron cita el 1 de octubre en el Segundo Encuentro Rockeros. Más de cien artistas volvieron a encontrarse en el Salón Mediterráneo de Albal, en una jornada cargada de recuerdos, en la que además, actuaron frente a 800 espectadores.




El evento ha sido organizado por el director de la 97.7 Radio, Enrique Ginés, junto a José Luís Vila y Lluís Miquel Campos, rockeros de aquella época que han continuado vinculados al mundo de la música durante estos 40 años. La fecha elegida para la fiesta del rock no podía ser más idónea, 1 de octubre, 47 aniversario de Discomoder.




La jornada dio comienzo a la una de la tarde con la retransmisión, en directo, del espacio de la 97.7 Radio, donde Enrique Ginés entrevistó a las voces protagonistas del evento. Después, los más de cien invitados participaron en una estupenda comida, donde tuvieron la oportunidad de rememorar aquellos años de esplendor musical valenciano.




Después de cuatro horas de ensayos, a partir de las 8 de la tarde se produjo en reencuentro con el público. Los Huracanes, 5 Chics, Modificación, Los Ángeles Negros, o los Pantalones Azules, son sólo una muestra de los artistas que participaron, durante tres horas, en la fiesta del rock de los años 60. Además, los espectadores pudieron disfrutar de colaboraciones como las que ofrecieron los Ángeles Negros y Los Genios, junto a Ramón Arcusa y Manolo de la Calva, del Dúo Dinámico.



Yaco lara




Ernesto




Luis Miguel




Los Genios





Dentro del evento hubo también un espacio para homenajear a los cantantes valencianos que ya no están. El público volvió a escuchar las canciones que interpretaban Nino Bravo, Bruno Lomas y Juan Camacho, en las voces actuales de Vicente Seguí, Emilio Solo y Javier Vila.



Emilio Solo



Vicente Seguí



Todos los músicos y cantantes



Los Ángeles Negros



Dúo Dinámico



Manolo de la Calva



Suco y los Escorpiones



Javier Vila




Al finalizar el festival a Ramón Arcusa y Manolo de la Calva, El Dúo Dinámico, les fue entregada la insignia de oro y esmeralda de la 97.7 por su entrega total e incondicional a todos los eventos realizados por esta emisora valenciana.


Con El Dúo Dinámico




Todo esto que acabo de contar es lo que pude presenciar a lo vivo en el día de hoy: segundo festival de música pop y rock de los años 60 en Valencia

75 comentarios:

andorinha dijo...

O tempo é uma ilusão. O importante é manter a chama viva.
Um beijo, Duarte.

Duarte dijo...

Andorinha,
essa foi a mensagem que recebi daquelas almas que, quarenta anos depois, cantavam com a ilusão dos anos jovens, eles mantém a chama viva: como tu muito inteligentemente dizes.
Um beijo querida amiga

Rodolfo N dijo...

Que hermoso revivir cosas tan buenas.
Muchos de los que nombraste los conocemos aquí en Argentina (especialmente el duo dinámico!!)y también llegaste a tocar el agradable misterio de la nostalgia.
Un abrazo amigo

Ana dijo...

Infelizmente chego à conclusão de que não conheço nenhum dos que aqui são citados.
Nessa altura, havia pouca divulgação (em Portugal) de música que não fosse Anglo-Americana.

Acredito que tenha sido um belo espectáculo para vós.
Recordar é viver.

Abraço

Justine dijo...

Que ideia mais interessante! E como deve ter sido divertido:))
Como sempre, a reportagem está excelente - quase que ouvi aqui as guitarras!!

Duarte dijo...

Rodolfo n,
me siento feliz por haber activado en ti sentimientos tan nobles. Fueron horas de entrega y convivencia. El Dúo Dinámico, se desplazaron adrede desde Madrid para participar en el evento y recibir el premio que les fue otorgado. Los conozco personalmente y son una personas extraordinarias: son muy amigos de mi cuñado. Los demás los conozco a todos pero de este tipo de actuaciones. Actualmente el de mayor destaque artístico es Vicente Seguí, fue uno de los ganadores de Operación Triunfo.
Un fuerte abrazo

Duarte dijo...

Ana,
disseste duas grandes verdades, tenho que felicitar-te por isso. Reconhecemos as coisas e não nos manifestamos, os meus parabéns.
Tens razão com o que dizes. Então a música moderna espanhola não tenha entrada no nosso País, a letra era mais acessível, já que outras não o eram por todos. O mesmo passava ao contrario, hoje ouvem-se fados em toda Espanha e os artistas fazem o seu agosto por estas latitudes. Senão que o digam Dulce Pontes, Mariza, Katia Guerreiro, Madredeus e outros.
Falando numa ocasião com Ramón Arcusa perguntei-lhe se me podia dizer qual era o motivo pelo qual sendo eles, o Duo Dinâmico, um dos grupos mais famosos da Europa e o mais importante de Espanha; tínhamos que ouvir em Portugal "Perdoname" cantado pelo conjunto Marino Marine e não por eles. A sua resposta foi contundente; coisas das casas discográficas e dos governos.
Una pena! Hoje está em cartaz um musical de estes senhores "Quisiera ser", um êxito impressionante e nós não o conhecemos: bom, eu sim, e muito! mas se estivesse aí como tu, não.

Foi um grande espectáculo, mais de três horas sem descanso.

Um grande abraço

poetaeusou . . . dijo...

*
chico fininho,
óh, óh,
,
com nivel, amigo,
,
abraço,,
*

Duarte dijo...

Justine,
Foi muito divertido.
A ideia inicialmente foi do meu cunhado, um homem que curtiu a sua vida nestas batalhas. Foi secundado por Vila e os demais aceitaram. O que pretendiam é que tudo fosse no mesmo sitio: a comia e o festival. Assim foi, elegeram o Salão do restaurante Mediterrâneo, que acabou por albergar a oitocentas pessoas. Desde a segunda feira que não haviam bilhetes: todo um êxito.
O som muito bom, ainda que o local não reunia a acústica idónea.

Beijos

Duarte dijo...

poetaeusou,
estou convencido que se chegas a vir sais radiante...

abraço

Juani dijo...

estuvistes en tu salsa, hay que ver que semana mas musical has tenido
saluditos

elsa dijo...

Nino Bravo, otro que se nos ha idi, camino del sol, eso esperro, o de la nada, esperemos que no. ¡Qué bien cantaba!

"El camino no es de hierva blanda.
Es un trillo montañoso, pedregoso.
Que nos lleva siempre hacia arriba
en dirección al sol, o a la nada..." hermosas palabras has ecrito en mi blog, Duarte. Has acertado con lo que quiero decir y no sabría decirte si me gustan más tus versos que los míos.
un abrazo

sarah dijo...

¡Los 60!¡Pasaron tantas cosas en aquellos 60!.Guerras, muertes, héroes, sangre vertida en alguna parte "para" un futuro mejor...revoluciones pequeñas o grandes, Mayo 68, que ahora a los niños les cuesta entender para qué sirvieron y de las que tenemos "revoluciones" parecidas que a sus nietos les costará entender...canciones que marcaron una época y que llenaron los programas de nuestras Tvs y de nuestras radios o discos y que ahora, otras parecidas, llenan sus Mp3...¡Convendría volver la vista más hacia esos 60!. Mal que bien, estaban más llenos de ilusión y tal vez eran menos peligrosos tiempos que los de ahora.Es como si siempre tropezáramos en la misma piedra.
Un abrazo.

Gracias por los comentarios en mi blog, efectivamente,

La espera,
la constancia
con esperanza...

como tú bien dices, es lo único que puede ayudarnos en nuestro camino por esta complicadilla vida.

mariam [Maria Martins] dijo...

Duarte, isso é que foi conviver, divertir, recordar... que "pinta"!

Bom de ver o "ar" feliz de todos os participantes, tu incluído!

Está visto que o festival irá ter novas edições.

Parabéns por mais este "roteiro", desta vez, fotográfico, musical e de afectos.

Bom Domingo e tem uma excelente semana.

um sorriso :)

mariam

ah!Obrigada Duarte, p'las tuas palavras, aquelas são remotas lembranças...é a minha aldeia-fantasma, retrato de tantas outras, sempre que lá vou, venho triste e com uma sensação estranha, por todo aquele abandono...

Duarte dijo...

Juani,
cierto, lo pasé muy bien.
Besos

Duarte dijo...

Elisa,
a Nino Bravo, una voz prodigiosa, también lo pude conocer de cerca, era una gran persona con un gran corazón. Los lunes por la mañana, en aquel Bar de la calle Visitación, el Barrio que ha elegido para vivir, se reunía para el almuerzo con los amigos: estuve alguna vez allí con Don Pío, gran humorista, un gran amigo mío, ya fallecido.
Querida amiga, lo que haces es maravilloso, fueron tus versos que me inspiraron.
Un abrazo

Duarte dijo...

sarah,
palabras sabias las tuyas. Todo eso que dices, muy bien planteado, es lo que les indujo a que fuera llevado ese canto a un espectáculo, que ya se hizo hace dos años y con el mismo éxito: lo malo, cada vez quedan menos integrantes...
Somos peleones, querida Sarah, y no desistiremos en el intento
Un fuerte abrazo

Duarte dijo...

Mariam,
foi uma semana intensa, principalmente para alguns, mas valeu a pena, tudo saiu de maravilha.
O meu cunhado fui a peça principal e já se reforma, vamos a ver se alguém o secunda.
Bom domingo também para ti.
Recordações, ainda que remotas, são a causa efeito da nossa conduta na maioria das vezes. Que sejas feliz.
Beijos sorridentes

sarah dijo...

Duarte:
Anduriña tiene su propio blog escolar y está "reclutada" por los durasianos porque escribe más en nuestro blog , y muy bien por cierto, que nos encanta aunque es un poco "perezosilla", que en el suyo con el que nos costó contactar porque cuando le dábamos permiso para entzrar en el nuestro , resulta que ya tenía su blog abierto desde hacía un año y nos salía un duplicado en la red sin que Anduriña pudiese entrar en nuestro blog , hasta que descubrimos que la condenada ya tenía el suyo abierto con poco más de una frase desde hacía un año y su dirección no nos entraba y ¡Ni siquiera ella misma se acordaba de su blog! Anduriña es así:como unha "vorvoreta". Siempre sin parar y alegre y pizpireta.
No sabemos lo que te ha gustado de Anduriña porque escribe sus cuentos en el nuestro. Cualquier día se los mandamos al suyo para que se acuerde de ellos, los relea, le entre el gusanillo y vuelva a escribir, porque ella dirá que no es perezosa ...pero nosotros, Lucrelio, incluído, su más temible crítico,¡no estamos muy convencidos!. Su producción ,en nuestro blog, el de Sarah, de hace meses, cuando colaboraba más , es muy buena.Si tienes tiempo échale una ojeada" Érase una vez la Atlántida" del 16-5-08 por ejemplo, y verás como te gusta.
Un saludo, amigos de Portugal , cerca da NOsa Terra

Duarte dijo...

Sarah,
gracias por la aclaración, Aún no sé como escribe Anduriña pero tu lo haces muy bien.
Besos desde la Valencia del Cid

sarah dijo...

Duarte:te hemos enviado ahora mismo el relato de Anduriña para su propio Blog para que lo puedas localizar fácilmente.
Tiene más relatos en el Blog de Sarah. ¡Anduriña es nuestro ángel!
perezosilla, pero un ángel.
saludos.

Anónimo dijo...

Recordar siempre es necesario.
Seguro que la velada fue estupenda.
Un beso muy grande y a disfrutar de la música, que es un gran invento.

JESUS y ENCARNA dijo...

Ahí están casi jóvenes!!! es que los viejos rockeros...
Petonets
Encarna

mdsol dijo...

Caro Duarte:

Que surpresa nos trazes desta vez. Um inesperado encontro que decerto vos divertiu muito. Como sempre uma reportagem completa...
Obrigada
:))

María dijo...

¡Qué bien! que hayas podido presenciar un gran evento musical, recordando música de épocas pasadas, en este caso de los años 60, es bonito y nostálgico recordar la música que teníamos en aquella época Duarte, y mucho más teniendo a los artistas tan cerca, un verdadero privilegio y bella experiencia que tú has podido vivir, que no podrás olvidar.

Yo te agradezco mucho que lo hayas compartido con todos nosotros.

¿Eres tú el que está con el Dúo Dinámico?

Te agradezco mucho el verso que me has regalado en mi blog, me ha parecido precioso, no sabía que tú escribiese libros de poemas, cuéntame algo de tus libros ¿se pueden encontrar fácilmente en las librerías?

Un beso y feliz comienzo de semana.

Duarte dijo...

Sarah,
que palabras más bonitas las que acabas de proferir. Ya estoy deseando leer lo que escribe Anduriña.
Voy buscarlo y te diré cosas.
Abrazos

Duarte dijo...

Alatriste,
cierto, concuerdo contigo en que fue un gran espectáculo y que todos hemos disfrutado mucho.
Recordar es vivir, además los viejos rockeros nunca mueren.
Un abrazo

Duarte dijo...

Encarna,
después de ver los saltos y los movimientos ágiles de Emilio Solo, Suco y el vocalista de los genios opto por no pronunciarme... fantásticos!
Besos

Duarte dijo...

Maria,
foram dias intensos e o festival sobressaliente.
Obrigado pela tua apreciação.

;))

Duarte dijo...

María,
todos estuvieron muy bien y el festival resultó estupendo. Es impresionante lo que determinadas personas pueden hacer por la música. Alguno de ellos no cogía la guitarra hace cuarenta años y todo salió maravillosamente.
Mi cuñado que los conoce a todos muy bien, iba haciendo la presentación y contaba de una forma amena y divulgativa pormenores de cada uno de ellos. Uno de los guitarrista había recibido una sesión de quimioterapia el día anterior, quiso estar allí y se portó como el valiente rockero que es.
Efectivamente, algo inolvidable.
Solamente estoy en esa foto, somos amigos hace muchos años, estuvimos juntos muchas veces, les hice muchas fotos, pero no tenia ninguna con ellos: esta fue obra de mi sobrino.
Los libros que tengo escritos son libro de autor, de edición limitada, para los familiares y amigos: te tendré presente en el futuro. La mayoría del contenido a ellos está dirigido, una de las razones de la escasa divulgación. Están en alguno de los post de mi blog y en el de Juani.
Un gran abrazo y feliz semana

sarah dijo...

¡alegrámonos de que che gustara o contiño de Anduriña!. A nós pasounos o mesmo cando o limos. Por iso lle berramos evez en cando porque a botamos de menos . Ten algunhos contiños escritos en galego e despois en castelán e non son excatamente os mesmos porque están "traducidos"pola mema persoa e non"perden" os matices do que quere dicir coma si os traducira outro.
Xa che mandaremos máis para que os poidas ler e para lembrarlle a ela que ten que atopar un anaquiño de tempo para seguir escribindo.Ainda que se adica a estudiar e quere sr mestra nós pensamos que non debe deixar de escribir.
A ver si as túas palabras de alento tamén a animan.
unha aperta

Carla dijo...

o tempo é apenas o que nós fizermos dele...o teu espaço é um verdadeiro manancial de informações
beijos e boa semana

Duarte dijo...

Sarah,
ter que estudar não quer dizer que não faça outras cisas, são complementarias e ademais enriquedoras. Por mim não vai ficar. Já verás como se animará.
Até podemos começar a pensar em publicar, Eu comprometo-me com a maquetação. A editorial Siruela apoia ao escritor novel. Esta rapariga parece um filão.
Um forte Abraço

Duarte dijo...

Carla,
concordo contigo, posso cansar-me mas jamais estou esgotado, tanto de ideias como fisicamente.
Faço aquilo que posso.
Abraços e que sejas feliz

sarah dijo...

pois a ver si se anima co que lle decimos entre todos nós porque teno coma unha das súas diversións, coma cando era pequena e aprendeu a bailar bailes da súa terra , a tocar a guitarra,
a patinar que parecía unha vorvoreta , a nadar que sabía tódolos estilos, a facer teatro que á súa nai deixábaa coa boca aberta cando facía revirivoltas polo escenario adiante xa dende tres aniños cunha gracia que parecía un anxo...e non sei cantas cousas máis. Ela dí que estudiar é o primeiro e que despois o resto que escribir é unha cousa boa como aficción , pero que primeiro é o traballo.
Nós pensamos o mesmo ca tí. Que non son cousas excluíntes, pero ela di que non compre ter presa e que o arte para ser ben feito ten que sair do corazón e non coma traballo.
¡Anduriña é a nosa fada-vorvoretiña! cando á descubrimos encantounos a todos nós, Lucrelio incluído que é crítico literario -colaborador , xa que traballa no ensino e é moi esixente. ¡A teima de Anduriña era recibir un eloxio de Lucrelio! Cando éste lle dixo que escribía ben sentiuse millor.
Unha aperta

sarah dijo...

Duarte:
Enviamos outro contiño de Anduriña ao seu blog a ver si tamén che gosta e entre todos conseguimos animala para que escriba un pouco máis!
É tamén un conto que nos encantou a todos nós, os durasianos.
unha aperta

L e n a dijo...

devia tido sido um bom espectaculo;
recordar nossos velhos tempos.
Se conheces Johnny Hallyday, hoje anunciou o fim da careira dele, para o ano vai fazer concertos de despedida ao publico.

beijinhos

Bandys dijo...

Lindo!

Beijos

Duarte dijo...

Sarah,
com a educação dos meus filhos sempre tive um lema, que estivessem muito ocupados, com todas as actividades possíveis, assim não tinham tempo para outras coisas.
O meu mais velho sempre escreveu muito bem e até recebeu prémios escolares, mas não derivou por esse sendeiro, hoje é médico no IPO de Lisboa.
Paciência, mas sem deixar de exercer pressão.
Desejo-lhe o melhor.
Abraços

Duarte dijo...

Sarah,
passarei por lá. Hoje tive um dia movidinho.
Gosto imenso dos contos!
Beijos

Duarte dijo...

Lena,
ademais de recordar velhos tempos, foi ver com a ilusão que estas pessoas tocavam e cantavam: fazendo-o tão bem.
Claro que conheço a J. Hallydey, y a Sylvie Vartan, faziam uma boa parelha. São ídolos dos meus anos moços!

Beijinhos

Duarte dijo...

Bandys,
É um imenso prazer ver-te por aqui.
Fiquei feliz ao saber que gostaste.
Abraços

Susana Vera-Cruz dijo...

Querido amigo, hoy he vuelto a este mundo lleno de gratos momentos, y de gente tan humana como tú y tal como les había contado, con un nuevo blog : http://www.susanaveracruz-arteydiseno.blogspot.com/

Te hago con todo mi cariño la invitación, y así me acompañes en este nuevo emprendimiento en el que he puesto todas mis ganas y del cual espero lo mejor hacia el futuro.

Te dejo un abrazo enorme , todo mi cariño y mis agradecimientos por tu preocupaciòn y palabras.

Susana ( Agualuna)

Sara dijo...

Ale!!!! si es que ya lo dice el dicho jejejeje, EL ROCK nunca muere, y ya veo que es verdad!!! cuantos momentos decisivos hemos pasado tantas personas con estos músicos.Seguro que disfrutaste de lo lindo y yo me alegro por ello.

Abrazote fuertote para ti

María dijo...

Duarte:

Me alegro mucho que lo pasárais tan bien y que todo resultara estupendamente en el festival.

En la fotografía donde estás tú con ellos habéis salido muy bien.

Mil gracias por el regalo del poema que me has dejado en mi blog, me parece precioso, ya te digo, no sabía que escribieras poemas y mucho menos libros, intentaré mirar en tu blog y en el de Juani para ver si consigo leer algún poema tuyo.

Muchas gracias por todo, un beso y feliz tarde.

Duarte dijo...

Susana,
como siempre, allí estaré con todo mi apoyo.
Recibe un gran abrazo así como toda mi estima y consideración.

Duarte dijo...

Sara,
lo pasé bomba, y mucho más antes del espectáculo, con los chistes de Enrique Ginés y Javier Vila, y las bromas del incansable Emilio Solo.
Un fuerte abrazo para ti

Duarte dijo...

María,
fue un reencuentro entre viejos rockeros pero muy marchosos.
Escribí siempre. Bueno, soy un aprendiz de todo y un maestro de nada. Lo que pasa es que le pongo mucho interés y cariño en todo lo que hago.
Te iré dejando algunas cosas.
Que seas muy feliz siempre.
Besos

MARTHA THORMAN VON MADERS dijo...

Querido amigo, desculpe a ausência, foi por uma boa causa!
Que festa maravilhosa, nossa, quase senti de perto toda esta alegria.
beijos

Maria Clarinda dijo...

Lindo...o tempo sempre deixa suas marcas. Adorei conhecer o teu blog, foi-me indicado por um amigo.
Jhs

Duarte dijo...

Martha,
tudo o que se faz por bem acaba por ser compensado, que assim seja.
São aquelas ocasiões que não se devem desaproveitar.
Esteve muito bem. Irei ver-te.
Beijos

Duarte dijo...

Maria Clarinda,
passa sempre que possas e te apeteça, aqui tens um blog amigo.
Assim é, mas os que resistem são incombustíveis. O fecho do espectáculo foi precisamente com a canção do Duo Dinâmico "Resistiré"
:))
Um abraço

María dijo...

Duarte:

Será un placer leer algún poema más tuyo, y si me dejas algún verso en mi blog, será un auténtico y grato regalo para mí.

Feliz tarde, muchas gracias por todo.

Un beso.

Duarte dijo...

María,
cuenta con ello. Tu personalidad inspira.
Que tengas un día muy feliz.
Besos

Bandys dijo...

Duarte,
Vim somente agradecer tão lindas palavras.
beijos de ♥

elsa dijo...

Duarte:
¡nos alegramos, los durasianos, de que te guste nuestra Anduriña!
Ha escrito otro, La Crisálida, muy reciente. Encabeza el blog de Sarah por lo que lo encontrarás enseguida cuando tengas un momentín libre y a ver si también te gusta. Tiene una lectura muy agradable y esperamos que así sea y que disfrutes de su lectura tanto como nosotros.
Gacias por tus palabras de ánimo.
una abrazo

sarah dijo...

se nos olvidaba , Duarte:
Elisa y Anduriña son la misma persona. La primera se mete en la piel de su hija, Anduriña; a la que recuerda tal como te la cuenta, dando vueltas por el escenario cuando interpretaba bajo las órdenes de Lucrelio, su papá, como un gato elástico y escribiendo sus diarios con mucha simpatía; pero escribe su mamá, metiéndose en la piel de su hija y empleando su forma de pensar como si tuviese esa edad. Su hijita a la que adora y en la que se inspira,Anduriña, existe, pero es su musa y su hija real. Nuestra Elisa es así.
Cuando abrimos el blog de Sarah teníamos a Melhorroby y a Carolina y a Marta ...jóvenes durasianas que nos decepcionaron y que no escribían casi nada en nuestro blog, por lo que Elisa decidió inspirarse en el" personaje
" real de su hija, para inventar a alguien que no nos decpcionara y dejara colgados largas temporadas sin escribir nada de nada en nuestro blog.
Melhorroby y Carolina están en los comienzos del blog de Sarah y un día las dimos de baja por falta de colaboración.
un abrazo.

Duarte dijo...

Bandys,
Agradeço o qualificativo.
Beijinhos

Duarte dijo...

Elisa,
estou encantado com a Anduriña...
Hoje é o dia da comunidade, e festivo, vou sair mas logo passo por lá.
Digo o que sinto.
Abraços

Duarte dijo...

Sarah,
todo está aclarado. Aquí lo que si importa es el texto y la calidad del mismo después de la priva a que fue sometido por Lucrelio, cuyo nombre ya impone.
Abrazos para todo el grupo

sarah dijo...

bueno, nos alegramos de que no importe , porque Anduriña escribía en sus diarios y está estudiando de verdad para maestra, pero escribir no quiere por mucho que su mamá la anime y empuje desde el blog. Lucrelio es verdaderamente su papá y marido de Elisa. Como ya te conté es crítico literario en algunas revistas y es profesor de Literatura en el mismo instituto que Elisa y las durasianas, sus alumnas, pero no hubo manera de que colaboraran seriamente, por eso Elisa se inspiró en su propia hija que era muy pizpireta, y lo sigue siendo, de pequeñita para drale vidilla al blog y a ver si alguna de sus alumnas cobraban energía, que sólo escribían para "sacar nota" si se les tenía en cuenta , pero no por creación literaria.
un abrazo
esperamos que te guste el cuento de elisa-anduriña cuando tengas tiempillo de leerlo.

Rosa dos Ventos dijo...

Inesquecível geração!

Abraço

Duarte dijo...

Sarah,
sois encantadores, de lo que ya no existe.
Os quiero.

Duarte dijo...

Rosa dos ventos,
O piropo mais bonito que nos chegou...
Reconhecido

Abraços

Tinta Azul dijo...

Que grande dia Duarte!
E vivó Rock!
Yes!
:))))

María dijo...

Duarte, te dejo mis saludos, y sigo a la espera de volver a leerte.

Un beso.

Duarte dijo...

Tinta azul,
assim foi, vibrei consideravelmente...
Sinto o teu entusiasmo... obrigado
Beijos

Duarte dijo...

María,
gracias, eres un ser encantador...

Besos

María dijo...

Duarte:

Vengo a darte las gracias por ese poema que me has dejado en mi blog, me parece precioso. Mil gracias por tu regalo.

¿Sabes? me siento en deuda jaja ¿qué puedo regalarte yo? jaja es que no se me ocurre nada, voy a ver qué palabras me salen, allá voy.

D ulces son tus versos
U na melodía sinfónica de palabras
A rmonizan tus poemas
R aíces envueltas en sentimientos,
T ú tienes la pluma de oro
E specialmente son maravillosos.

Un beso y feliz tarde.

mariam [Maria Martins] dijo...

Duarte, passei p'ra dizer olá e desejar um bom fim-de-semana.
Por aqui estamos com um tempo ameno...e amanhã vou a um programa que decerto gostarias também de ir... fado! vou ao CCB ver o concerto de Mafalda Arnault.

um grande sorriso :)

mariam

Duarte dijo...

María,
muy bonito y conmovedor.
Tengo bastante con tu buena amistad. Entretanto tengo que agradecer tu gentileza, un bonito detalle... me emocionaste.
Un grande abrazo y que tengas un my feliz fin de semana

Duarte dijo...

Mariam,
claro que sim, tinhas que levar-me contigo. Até gosto da Mafalda, mas vou ter que limitar-me a ouvi-la aqui.
Aqui chove torrencialmente. Tempo desagradável. Mas passageiro, felizmente.
Que sejas muito feliz sempre, mas mais no fim de semana. Verás que sim.

Beijos e sorrisos

María dijo...

Aquí vengo a tu festival musical convertido en melodías de palabras, para desearte un feliz fin de semana.

Un beso.

Duarte dijo...

María,
gracias por tus buenos deseos.
Que tengas un feliz domingo.
Abrazos

Unknown dijo...

Olá
gostava que fosse a:
arte-e-ponto.blogspot.com